the cretan olympics

Το μηδέν μόνο μπορεί να γεννήσει θέληση για δύναμη, γιατί υπάρχει εκτός του Είναι, ώστε να παραμείνει στην κατάσταση του μη-Είναι και να στηρίξει το Πραγματικό.

Άρα το μηδέν είναι ο τόπος γέννησης και άσκησης της δύναμης, επειδή το μηδέν είναι αυτό-καθεαυτό η θέληση για την αδυνατότητα.

απο τα συμβαντα

ελληνικος διπλος πικρος

Επιφανούς 1 ειναι η διευθυνση που μενει ο μικης θεωδoρακης
Ελλήνων Πατριωτών 1 κατοικει ο μιμης ανδρουλακης.

δεν ξερω αν ειναι σημειολογικα αληθες το συμπερασμα πως, οι "μεγαλοι ελληνες", καβατζωνουν και τις αντιστοιχες διευθυνσεις που τους αναλογουν σε σχεση με την προσφορα τους στο "εθνος". 'Η μηπως η στατιστικη, η πολεοδομια, οι σπιτονοικοκυρηδες και η ιστορια εχουν στησει ενα παιχνιδι εις βαρος μας?
αν κανεις ξερει και αλλες διευθυνσεις μη διστασετε να τις μοιραστειτε με ολους μας σε μορφη σχολιου παρακατω για να πικραθει και ο καθε γελασμενος.
παρολαυτα η διευθυνση κατοικιας μπορει να σημαινει εξισου τα ιδια με το ξυρισμενο μουστακι ενος τεως γλειφτη του ανδρεα παπανδρεου και νυν γλειφτη του καρατζαφυρερ. ο τυπος ειναι η χαρακτηριστικη εξισωση της φθινουσας πορειας ενος ανθρωπου που δουλευει με κερματα. και στα φρουτακια και στη πολιτικη. ειναι για γελια και για κλαμματα. αφου ομως τα κλαμματα τα φυλαμε για αυτους που θρηνουμε, μονο απειρα γελια μας προκαλει.
χθες το βραδι δεν μπορουσα να κοιμηθω απο τα γελια. τοσο που στο παραπανω βιντεο εκανα flag για hateful or abusive content. καντε και εσεις το ιδιο σε οσα video μιλανε στελεχη του λαος ή εχουν φασιστικο περιεχομενο. δεν ειναι ομορφο να ακουγονται τετοιες ασχημες αποψεις. ας τους κατεβασουμε, τουλαχιστον απο το youtube. ετσι, για να αναπαυθει η ψυχη του howard zinn.

blog και graffiti

Εδώ και καιρό έχω προκληθεί να μιλήσω συνδυαστικά για δύο θέματα που με έχουν απασχολήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, κι ο κύριος προβληματισμός μου για αυτά έχει αποτυπωθεί σε δύο βιβλία (Σχέδια πόλης,και Ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο). Μιλώ για το γκραφίτι και τα μπλογκ, ή αλλιώς, ιστολόγια. Η αλήθεια είναι ότι για αμφότερα τα θέματα στήνεται καθημερινά ένα ογκώδες εμπορικό πανηγύρι που μειώνει την όποια συζήτηση για τα εν λόγω αντικείμενα, ως θέματα μιας νεανικής μόδας που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση σε άρθρα, διαφημίσεις και εταιρικά event που διακινούνται κατά κύριο λόγο από τα εβδομαδιαία δωρεάν νεανικά εντύπα. Τόσο η κουλτούρα του δρόμου, όσο και το Διαδίκτυο, ως προνομιακά πεδία άσκησης του νεανικού ταλέντου ή της νεανικής επαναστατικότητας, έγιναν τάχιστα στόχος ενός πλήθους βιομηχανιών. Ο γκραφιτάς δε θέλει μόνο σπρέι, όπως κι ο μπλόγκερ δε θέλει μόνο ένα απλό πληκτρολόγιο. Αμφότεροι, επιθυμούν αντικείμενα που θα τους προσδώσουν επιπλέον αναγνωριστικά σημάδια τόσο μεταξύ τους, εντός της κοινότητας όπου δραστηριοποιούνται, όσο και στο πώς γίνονται αναγνωρίσιμοι απ’ τους άλλους, τους μη μυημένους . Έτσι ο γκραφιτάς φορά ρούχα από πολύ συγκεκριμένες μάρκες, κι ο μπλόγκερ χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο από εξίσου πολύ συγκεκριμένες μάρκες. Κάθε ενδιαφερόμενη βιομηχανία βλέπει στις νέες τάσεις ένα πεδίο που μπορεί να εκμεταλλευτεί. Πρόκειται για τη λεγόμενη “οικειοποίηση του περιθωρίου”, ή αλλιώς το θρίαμβο της καταναλωτικής ή άλλιώς mainstream κουλτούρας. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό “όλα ξεκινούν αγνά και στη συνέχεια εκφυλίζονται δηλαδή εμπορευματοποιούνται”. Βέβαια αυτό είναι εν μέρει μόνο αληθές.

Η εμπορευματοποίηση δε σημαίνει αυτόματη έκπτωση μιας κουλτούρας. Η μαζικοποίηση είναι μια εκφυλιστική τάση, με την έννοια, ότι για να μαζικοποιηθεί κάτι πρέπει να διαφημιστεί και να διαχυθεί στο κοινό απλοποιητικά. Η δυσκολία που αντιμετωπίζει κάποιος αναλύοντας το γκραφίτι και τα μπλογκ έγκειται στο γεγονός ότι αμφότερα εξαρτούν την ύπαρξή τους από ένα δημόσιο χώρο, τον οποίο, είτε επαναδιεκδικούν, είτε απλά τον επινοούν και τον διαμορφώνουν με νέους όρους. Ξεκινούν αμφότερα ως νεανικές κουλτούρες που υιοθετούνται από μια μικρή πρωτοπορία αρχικά, η οποία συνάπτεται κάθε φορά υπό άλλες συνθήκες, αλλά στη συνέχεια διαχέονται σε ολοένα και περισσότερες ομάδες. Ο βαθμός διείσδυσής τους είναι τόσο μεγάλος που παραβλέπονται οι όποιες διαφοροποιήσεις με αποτέλεσμα να τείνουν συνεχώς προς μια ασύστολα μαζική και απολίτικη χρήση. Ενώ δηλαδή στην αρχή η νεανική κουλτούρα μπορεί να προσδιορίζεται ταξικά, στη συνέχεια χάνει τον ταξικό της χαρακτήρα και γίνεται εκμεταλεύσιμη απ’ τους πάντες, χάνοντας τα ιδιαίτερα στοιχεία που φωτίζονταν στις αρχικές χρήσεις. Αυτή είναι η μοίρα κάθε νεανικής κουλτούρας. Απ’ την ιδιαιτερότητα περνά σύντομα στην καθολικοποίηση, απ’ την εξέγερση περνά στο εμπόριο κ.λπ. Είναι η φυσική πορεία κάθε ιδέας στον καπιταλισμό. Καθετί απογυμνώνεται απ’ τις όποιες κοινωνικές ή άλλες δυναμικές του και καθίσταται ένα απλό εμπόρευμα. Βέβαια, αυτό το “απλό” εμπόρευμα μπορεί να διατηρεί κάποια απ’ τα αρχικά του γνωρίσματα, ίσως ακόμα και κάποια επαναστατικά ψήγματα, αλλά πλέον αυτά δεν ξεχωρίζουν μέσα στο θόρυβο του εμπορικού πανηγυριού.

Βεβαίως υπάρχουν κουλτούρες που αντιστέκονται στη μαζικοποίηση. Η κλασική μουσική για παράδειγμα απαιτεί γνώση, καλλιέργεια, ησυχία, αναστοχασμό. Δε μιλά στον καθένα, γιατί πρέπει ο υποκείμενος στη δύναμή της να καταβάλλει προσπάθεια. Φυσικά, ο ελιτισμός καραδοκεί. Όσο πιο αγοραία, όσο πιο συλλογική, πιο αγελαία μια κουλτούρα, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να γίνει μαζική, εμπορική, φτηνή. Η κουλτούρα του γκραφίτι μαζικοποιείται απ’ τις βαριές βιομηχανίες του νεανικού αστικού λάιφσταιλ, ενώ η κουλτούρα του Διαδικτύου και ειδικότερα των μπλογκ μαζικοποιείται απ’ τη βιομηχανία των Μέσων, των πολιτικών κομμάτων, των οργανώσεων κ.λπ. Αν αντιστέκεται κάτι, αυτό δε μπορεί παρά να τείνει, δυστυχώς ή ευτυχώς, προς τον ελιτισμό. Έναν ελιτισμό που δεν απέχει τελείως απ’ τον σνομπισμό. Αναφέρομαι στους μοναχικούς καλλιτέχνες, στις περιθωριακές συλλογικότητες και τους στοχαστές που δεν υιοθετούν τις άκριτες θέσεις της μάζας. Με άλλα λόγια, αναφέρομαι σε όσους επιχειρούν να αποτρέψουν τη μαζικοποίηση με τους όρους που συμφέρει όσους χειραγωγούν και κατευθύνουν τις μάζες. Σε όσους δηλαδή υπερασπίζονται διαλεκτικά σχήματα, τα οποία ευνοούν τις εναλλακτικές, πλουραλιστικές, πολυδιάστατες χρήσεις και στάσεις. Με λίγα λόγια, αναφέρομαι σε όσους προτείνουν παραδειγματικά ή διανοητικά μια άλλη δόμηση των πραγμάτων. Αν όλοι αυτοί συντονιστούν σε κριτικές συζητήσεις, είναι βέβαιο ότι θα παράξουν και νέο λόγο. Μέχρι τότε, θα είμαστε όλοι αναγκασμένοι να τρέχουμε πίσω απ’ τις καινούργιες μόδες και τα «επαναστατικά» εργαλεία.

του Μανώλη Ανδριωτάκη ,από τις ειδήσεις μέσα από το δικό του δωμάτιο.

φακ γιου μπος

επειδη τρομοκρατια, εκτος απο τους μπατσους στη γωνια, ειναι το πρωϊνο ξυπνημα ενω ακομα μια ωρα υπνου θα σου γεμιζε τις μπαταριες, τα κορναρισματα στις διασταυρωσεις των λεωφορων, οι ειδησεις στο πρωϊνο ραδιοφωνο. το αγχος αν θα σου φτασουν τα λεφτα στο σουπερμαρκετ για να παρεις οτι γουσταρεις, οι φωνες του γειτονα στην γυναικα του,
τα θεματα των εξετασεων στη σχολη.τρομοκρατια ειναι η κουραση μετα απο μια μερα γεματη "τρεξιμο" και "δουλειες" .
οι "υποχρεωσεις" που σε αιχμαλωτιζουν ενω εσυ δε χρωστας τιποτα σε κανεναν.

και οσο κουρασμενη και να'σαι γλυκια μου, σε παρακαλω μη κοιμηθεις ακομα,
στα ματια σου βλεπω οδοφραγματα με φωτιες, σαν ονειρο.
δεν ξερω αν ειναι ονειρο, ησυχασε, μη κλαις,
μια μερα μαζι θα εκδικηθουμε την πραγματικοτητα.

RE:

σημερα διαπιστωσα πως καποιος ποιητης, μου ζητησε να διαγραψω ενα ποιημα του απο το μπλογκ. το κατεβασα γιατι ο καθενας μας εχει νομιζω ισοβια ισχυ πανω στα εργα του.

ομως αυτη η αυταρεσκεια της ισχυος ειναι που λεγεται χυδαιοτητα. οχι οι κακιες λεξουλες οπως πολλοι θεωρουν.
παντως, εχω καποιες τυψεις γιατι δεν ειναι σωστο να αφαιρεις την τεχνη απο την ζωη. ευτυχως στη συγκεκριμενη περιπτωση διολου με ενδιαφερει, αφου οταν σου ζητειται να κανεις κατι τετοιο, μαθαινεις να αντανακλας το νοημα της τεχνης στο μισος σου για οτι τεινει να γινεται καθεστως.


μεχρι και οι γιαγιαδες στα χωρια το ξερουν, πως η ανυπακοη δεν ειναι επιθυμητη ουτε υπολογισιμη απο καθηγηταδες, δημοσιογραφους, φιλοσοφους, οικονομολογους. δεν ηταν ποτε, γιατι πολυ απλα την φοβουνται. την φοβουνται σα τους πεθαμενους ποιητες που θαυμαζουν.

παροιμία

η λαϊκη παροιμία: "το πρωινο πουλι πιανει σκουλικι" μας μαθαινει πως,
το σκουλικι επρεπε να μεινει στο κρεβατι του.

σκουπαιδια.

οι ακαδημαϊκες εξετασεις ειναι η περιτρανη αποδειξη πως εχουμε περασει απο τον αγχωδη μοντερνισμο στον ανεμελο μεταμοντερνισμο και αυτο δεν εχει μεινει χωρις συνεπειες. τρεις δεκαετιες τωρα, χωρις να ειναι φταιξιμο κανενος αλλου παρα των γονιων μας, διαβασε, συναγωνισου, τσιταρε, μπλοφαρε, συναγωνισου, ο καλυτερος θα νικησει, παντα στα πλαισια της ηθικης δηθεν αντιπαλοτητας - αγωνας δρομου στη λογικη της εκπαιδευσης. συνομηλικοι που η προσφωνηση "συναδελφε" τους κανει να χαμογελουν σαν να ακουσαν το πιο γοητευτικο κοπλιμεντο της ζωης τους, και για αλλους που αποτελει εκθετικη μορφη και πορδη γελοιοτητας. επειδη ολοι ειναι πολυ μπιζι για αστεια αυτες τις μερες, κοιτωντας κανεις τα λαγκαδια και τους βάτους διπλα στο πολυτεχνειο, με μια ευκολη αναζητηση στα καλα σημεια του εγκεφαλου του προσπαθωντας να σωθει απο την ανια της ακαδημαϊκοτητας, θα μπορουσε να θυμηθει αυτο που εχει πει ο ευγενιος αρανίτσης:

"Τα παιδιά είναι οι αγρότες της πόλης. Τους έχει ανατεθεί να καλλιεργούν τα σκουπίδια,
το βασικό προϊόν του αστικού πολιτισμού. Ο Ιούνιος κι ο Σεπτέμβρης παραμένουν αφιερωμένοι στη συγκομιδή. Η Σελήνη στη γέμιση."

και μιας και μιλησαμε για αγροτες, συνεχιζει ο αρανίτσης σε ενα αρθρο του εντεκα μηνες περιπου πισω: "...α) τα αγροτικά προϊόντα, που υποβαθμίστηκαν σε σκουπίδια και που οι αγρότες τα σκορπούν επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες για να δείξουν ότι η τιμή τους πλησίασε το μηδέν, β) τα κοινά σκουπίδια που παράγει η κοινωνία καθημερινά, διοχετεύοντάς τα στις χωματερές, διαφέρουν ελάχιστα. Δεν είναι άρα συμπτωματικό, εκτός κι αν οφείλεται ίσως σε κάποια σκηνοθετική ειρωνεία της τύχης, το ότι η μαζική διαμαρτυρία της αγροτικής τάξης με την κατάληψη των μεγάλων οδικών αρτηριών ακολούθησε τις ταραχές της εξέγερσης των παιδιών, σαν η άλλη της όψη. Οι αγρότες, όπως και τα παιδιά στο επίπεδο της εκπαίδευσης, αρνούνται να εξακολουθήσουν να επενδύουν σε σκουπίδια. Το αν ο χαρακτηρισμός δικαιολογείται από την κατακόρυφη πτώση της τιμής των οπωροκηπευτικών ή απ’ το γεγονός ότι τα τελευταία έχουν γεύση μηδέν, λίγο μετράει, αφού πρόκειται για δύο εκδηλώσεις της ίδιας νομοτελειακής απαξίωσης..."
μιας απαξιωσης που εμεις οι ιδιοι θα τροφοδοτουμε, απαξιωνοντας θεσμους οπως την συγχρονη εκπαιδευση, τους ολυμπιακους αγωνες, τη μισθωτη εργασια, το στρατο, τη θρησκεια, το εθνος, τα μμε, την δημοκρατια τους. τη νεα αυτη ταξη πραγματων, μια ταξη που απαιτει τα πραγματα θεωρουμαστε εμεις. αυτη η λαιμητομος της συγχρονης ζωης ειναι που μας καταπιεζει και μας πνιγει καθημερινα. η ιδια η πραγματικοτητα. καιρος να την εξετασουμε οπως κανει αυτη σε εμας. γιατι μερικες φορες το να σε πηδανε ειναι ενταξει... αλλα να σε πηδανε και να μη τελειωνεις ποτε? ε αυτο παραπαει.

προστυχο

εδω υπηρχε ενα ποιημα αλλα μου ζητησαν να το κατεβασω.

οταν το διαβασμα και η εξεταστικη σου προκαλουν εγκεφαλαλγια , σκεψου οτι μπορεις να πας εθελοντης στην αϊτη για να σοκαριστεις. αν τωρα η αϊτη σου φαινεται πολυ μακρια τραβα στα μπλοκα των ξεπουλημενων αγροτων να αηδιασεις με την καταντια τους. επειδη ομως οι αγροτες δεν ειναι ανθρωποι ευκολοι, βρες κανενα παραδρομο (χωρις να καταληξεις στον παρνασσο) και πηγαινε στην αμφισσα στις 20 γεναρη, γιατι εκει δικαζουν τον δολοφονο του αλεξη. εκτος και αν σου αρεσει να περνας τον χρονο σου αναμεσα στα μπουτια της, γλειφοντας μουνι ή κωλο. καλυτερα παντως απο το να γλειφεις για σημειωσεις. και στο κατω κατω, να κατεβουν οι αλβανοι στους δρομους, οχι οι αγροτες.

μαλακα μου,
στην βλακεια, στην πρεζα και στο διαβασμα
δεν υπαρχει ρεκορ γκινες.

αφιερωμενο σε ολους οσους δε την παλευουν: αλφα και βητα.

Η Αϊτή και οι Έλληνες

......................

Η μικρή και φτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 διά του Προέδρου της Μπόγιερ:

«Το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση επίσημα ήταν η Αϊτή, ο Boyer έστειλε στις 15.01.1822 έγγραφο στην ελληνική επιτροπή του Παρισιού απαντώντας στην αίτηση των Κοραή, Πίκκολου και Βογορίδη, στο οποίο ανάγγελλε την αναγνώριση της ελληνικής προσωρινής διοίκησης και ευχόταν την νίκη της επανάστασης». (Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Αθήνα, εκδ. Τολίδης, σελ. 94.)

*
Μάλιστα, μόλις που τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, και έστειλε στο Παρίσι, στον ΑΔΑΜΑΝΤΙΟ ΚΟΡΑΗ,
25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα για τον ελληνικό αγώνα.

Επίσης, έστειλε 100 εθελοντές, μαύρους στρατιώτες, να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων,
αν και δεν έφτασαν ποτέ, αφού πιθανόν σφαγιάστηκαν από Γάλλους.

+ενεση

αυτες τις μερες την τιμητικη της εχει η ρομποτικη, το πρωτο μαθημα στην εξεταστικη, και βρεχει - βρεχει -βρεχει που με τοσο νερο νοιωθεις φυτο. ή απο το διαβασμα ή απο το νερο. ευτυχως ή δυστυχως που δεν ειμαι αιγυπτιος αλιεργατης στη νεα μηχανιωνα, να απεργω και ή δικαιη απεργια μου, να κρινεται παρανομη και καταχρηστικη απο την αστικη δικαιοσυνη των αφεντικων, των μπατσων και των πρυτανεων.
στους φοιτητικους συλλογους οι απεργιες δεν μπορουν να χαρακτηριστουν παρανομες γιατι πολυ απλα δεν ειναι οριτζιναλ απεργιες αφου δεν υπαρχει στη μεση το ΧΡΗΜΑ. οι μονοι που θυσιαζουν (τις διαλεξεις - γνωση) ειναι οι φοιτητες και ετσι το αμεσα πιο αποτελεσματικο μετρο στο βαθμο που θελουν να απαιτησουν κατι, καθιστανται οι καταληψεις αφου εκει εκτος απο τους φοιτητες χανουν και οι καθηγητες.
ετσι λοιπον, οσοι καιροσκοπικα σπερνουν ανεμους , θα θεριζουν θυελλες, θα παιρνουν απαντησεις με ακριβως τον ιδιο τροπο που ρωτησαν. μονο ετσι καταλαβαινουν.
η συναινεση, ορος που χρησιμοποιειται πολυ τωρα τελευταια, για ανοιγμα της καταληψης της πρυτανειας του πολυτεχνειου κρητης, για συμβιβασμο και συμφιλιωση της αριστερας με τη δεξια, μια εικονα εθνικης συνεννοησης, σε μυστικους δειπνους, (βλεπε κυρκος). οι εκκλησεις των προχουντων - εξουσιαστων σε τηλεοπτικες συνεντευξεις σόου για ομαδικη δουλεια, κοινωνικη ειρηνη και συναινεση για το καλο του τοπου, εκκλησεις που επαναλαμβανονται με τετοια συχνοτητα και υφος δινουν την αισθηση πως προσπαθουν να ξεστομισουν το μοττο: "συνεργαστειτε ή χανομαστε". η συναινεση ειναι το ημισυ της καταστολης, και η αρνηση της ειναι η διατηρηση της αξιοπρεπειας. αντι λοιπον το κινημα να τρωει τα παιδια του, καλο ειναι να τρωει τους γονεις του. ουτε βημα πισω.

γινεται?

στο μετανεωτερικο κοσμο που ζουμε, πολλοι δεν καταλαβαινουν πως η κουραση ειναι αρκετη απλα για να αποτρεψει πραξεις, γεγονοτα και ενεργειες. κυταρρικη, σωματικη, ψυχολογικη, αφηνει στο ληθαργο της το υποκειμενο και το μετατρεπει σε ερμαιο του αντικειμενου, του ρηματος ή του κατηγορουμενου, αναλογα με την βιαιοτητα του νοηματος της προτασης. αν το ανθρωπινο γενος ειναι τοσο κουρασμενο για την εξεγερση, αναρωτηθηκα αν μπορει να ριζοσπαστικοποιησει τις αμοιβαδες. και αν ναι, ποιος ακριβως μπορει να το κανει? οι φιλοσοφοι, οι πολιτικοι ή οι γενετιστες ?

προσπαθω να καταλαβω αν μπορεις να κανεις πραγματα χωρις να εχεις την υποστηριξη των ανθρωπων στους οποιους αναφερεσαι. με αλλα λογια, μπορουμε να κανουμε την επανασταση για το προλεταριατο , χωρις την θεληση του προλεταριατου? (δεν αναφερομαι σε αρνηση, αλλα σε αδρανεια του προλεταριατου). ή ακομη καλυτερα γινεται να κανουμε επανασταση χωρις το προλεταριατο ? ο λενιν εγραφε οτι στην σοβιετικη ενωση της εποχης του το προλεταριατο δεν ηταν παρα "μια σταγονα στον λαϊκο ωκεανο". δεν το εννοουσε ποσοτικα αλλα ποιοτικα. ισως να ισχυει και σημερα, δεν εμπιστευομαι ομως τα συγχρονα στατιστικα και η ερωτηση αναδιαμορφωνεται. γινεται να κανουμε την επανασταση για τον λαϊκο ωκεανο χωρις τον λαϊκο ωκεανο? οταν αυτος κοιμαται?

εκει που χτιζονται οι συνειδησεις κερδιζονται και χανονται οι μαχες σημερα. και ο λαϊκος ωκεανος , που στην ελλαδιτσα ειναι ενα πελαγος χωρις βαθος, αντι για εξεγερση, ζηταει λοβοτομη απο τους πατριωτες συντακτες της ελευθεροτυπιας με δωρο αγαλματα. αγαλματα και ειδωλα στα χακι, "λεβεντες" φανταρους, προτυπα καλου πολιτη φανταρου φοιτητη εργαζομενου που ειναι ετοιμος να θυσιαστει μενοντας ακουνητος στο καθηκον χτυπημενος απο τους "τρομοκρατες". μεσω των προτυπων αυτων στο ονομα της εθνικης ενοτητας σε"δυσκολους" καιρους της κρισης που ο ιδιο ο καπιταλισμος εχει επιβαλλει, χτιζεται η κοινωνικη εκμεταλλευση. εκμεταλλευση και καταπιεση καθημερινη, με εμας να κοιταμε το μελλον σκεφτομενοι πως θα παρουμε την αληθινη ζωη στα χερια μας αξιοπρεπως, χωρις να ομφαλοσκοπουμε και πολυ περισσοτερο, χωρις να θελουμε αλλους "ηρωες" παιδια της διπλανης πορτας που αφηνουν αλλους να αποφασιζουν για αυτους.

εδω το προγραμμα της καταληψης πρυτανειας του πολυτεχνειου κρητης.

απο σημερα το πρωϊ η πρυτανεια του πολυτεχνειου κρητης ειναι κατειλλημενη, λογω των συμβαντων που εχουν γινει στα χανια τον τελευταιο καιρο. στις 6 το απογευμα σημερα δευτερα θα γινει συνελευση στον ιδιο χωρο, για να χαρουμε τους αναπαυτικους καναπεδες και να αποφασισουμε το τι μελλει γενεσθαι. και επειδη κατα το απογευμα θα σκασει και ο πρυτανης γρυψωλακης, (που λειπει εκτος χανιων) θα ριξουμε τρελα γελια!

ενα τραγουδι για τον νικο ρε γαμωτο.

μικη θεωδορακη, οταν ησουν υπουργος του αποστατη μητσοτακη, τι επιστολες εγραφες για τον νεκρο νικο τεμπονερα? η χιλιοτραγουδισμενη δημοκρατια σου δεν τραγουδησε ποτε τις καταληψεις της πειραϊκης-πατραϊκης την ανοιξη του 90 ουτε τον αγωνα των μαθητων φοιτητων εναντια στα νομοσχεδια κοντογιαννοπουλου. τραγουδησε για την βομβα στο συνταγμα. περιμενουμε επιστολη για το γεγονος, μη παραλειψεις.

τα ιντερνετικα μνημοσυνα για τον νικο τεμπονερα, λειτουργησαν σαν απο θαυμα, μας θυμησαν σε ολους εμας που τοτε ζουσαμε τα πρωτα χρονια της ζωης μας, τα γεγονοτα και τους ανθρωπους που εχασαν την ζωη τους σε δρομους και γειτονιες που πηγαιναμε με πορειες ξεροντας λιγα γιατι αυτους. οι γονεις δεν μας μιλησαν ποτε, ουτε η τηλεοραση. απο δω και απο κει μαθαμε τι συνεβη, και ακομα μαθαινουμε. γεγονοτα που εξελισσονταν και οταν παλιοτεροι συντροφοι μας ελεγαν τι συνεβει, εμελε αυτα να μας αντρωσουν.

το 2009 ηταν η χρονια του χρηστου και του νικου, το 2010 ειναι η χρονια σου μικη, και σενα κωστα.

the importance of being inept

Έχει ιδιαίτερη σημασία να είσαι άχρηστος για κάθε υπάρχουσα ή διαθέσιμη θέση. Αυτό μπορεί διαφορετικά να διατυπωθεί ως εξής: έχει ιδιαίτερη σημασία να καταστήσεις όλες τις υπάρχουσες ή διαθέσιμες θέσεις άβολες.

Τούτο δεν σημαίνει ότι είσαι "αδέσμευτος." Το αντίθετο συμβαίνει: είσαι δεσμευμένος με την διαδικασία του να ανοίγεις διόδους εκεί που δεν διαφαινόταν καμμία. Και αυτό πάνω από όλα σημαίνει: για να γνωριστεί ο κόσμος που παρίσταται σε μια συγκέντρωση πρέπει να σηκωθεί από εκεί που κάθεται.

απο το θρου δε λουπχοούλ.