Ξεπέτα στο μετρό.

Tα χέρια της μυρίζαν χλωρίνη,

είχε ακόμα εκείνη την τόσο λευκή επιδερμίδα, ίσως και αυτή απ' την χλωρίνη.

Μερικές τρίχες απο το μουστάκι που είχε ξεχάσει να ξανθύνει

και στα δυό λεπτά που ειδωθήκαμε μου τόνιζε πως η δυναμική του χώρου έχει πια αμβλύνει.



Δεν έρχεσαι στις συνελεύσεις πια της είπα,

και μου εξήγησε πως με την νέα της δουλειά είναι συνέχεια στην τσίτα.

Χαμογέλασε και έφυγε βιαστικά δίνοντας μου μια ευχή:

αυτούς που σε διαβάζουν, ελπίζω να τους γνωρίσεις μια μέρα στα οδοφράγματα.