σκουπαιδια.

οι ακαδημαϊκες εξετασεις ειναι η περιτρανη αποδειξη πως εχουμε περασει απο τον αγχωδη μοντερνισμο στον ανεμελο μεταμοντερνισμο και αυτο δεν εχει μεινει χωρις συνεπειες. τρεις δεκαετιες τωρα, χωρις να ειναι φταιξιμο κανενος αλλου παρα των γονιων μας, διαβασε, συναγωνισου, τσιταρε, μπλοφαρε, συναγωνισου, ο καλυτερος θα νικησει, παντα στα πλαισια της ηθικης δηθεν αντιπαλοτητας - αγωνας δρομου στη λογικη της εκπαιδευσης. συνομηλικοι που η προσφωνηση "συναδελφε" τους κανει να χαμογελουν σαν να ακουσαν το πιο γοητευτικο κοπλιμεντο της ζωης τους, και για αλλους που αποτελει εκθετικη μορφη και πορδη γελοιοτητας. επειδη ολοι ειναι πολυ μπιζι για αστεια αυτες τις μερες, κοιτωντας κανεις τα λαγκαδια και τους βάτους διπλα στο πολυτεχνειο, με μια ευκολη αναζητηση στα καλα σημεια του εγκεφαλου του προσπαθωντας να σωθει απο την ανια της ακαδημαϊκοτητας, θα μπορουσε να θυμηθει αυτο που εχει πει ο ευγενιος αρανίτσης:

"Τα παιδιά είναι οι αγρότες της πόλης. Τους έχει ανατεθεί να καλλιεργούν τα σκουπίδια,
το βασικό προϊόν του αστικού πολιτισμού. Ο Ιούνιος κι ο Σεπτέμβρης παραμένουν αφιερωμένοι στη συγκομιδή. Η Σελήνη στη γέμιση."

και μιας και μιλησαμε για αγροτες, συνεχιζει ο αρανίτσης σε ενα αρθρο του εντεκα μηνες περιπου πισω: "...α) τα αγροτικά προϊόντα, που υποβαθμίστηκαν σε σκουπίδια και που οι αγρότες τα σκορπούν επιδεικτικά μπροστά στις κάμερες για να δείξουν ότι η τιμή τους πλησίασε το μηδέν, β) τα κοινά σκουπίδια που παράγει η κοινωνία καθημερινά, διοχετεύοντάς τα στις χωματερές, διαφέρουν ελάχιστα. Δεν είναι άρα συμπτωματικό, εκτός κι αν οφείλεται ίσως σε κάποια σκηνοθετική ειρωνεία της τύχης, το ότι η μαζική διαμαρτυρία της αγροτικής τάξης με την κατάληψη των μεγάλων οδικών αρτηριών ακολούθησε τις ταραχές της εξέγερσης των παιδιών, σαν η άλλη της όψη. Οι αγρότες, όπως και τα παιδιά στο επίπεδο της εκπαίδευσης, αρνούνται να εξακολουθήσουν να επενδύουν σε σκουπίδια. Το αν ο χαρακτηρισμός δικαιολογείται από την κατακόρυφη πτώση της τιμής των οπωροκηπευτικών ή απ’ το γεγονός ότι τα τελευταία έχουν γεύση μηδέν, λίγο μετράει, αφού πρόκειται για δύο εκδηλώσεις της ίδιας νομοτελειακής απαξίωσης..."
μιας απαξιωσης που εμεις οι ιδιοι θα τροφοδοτουμε, απαξιωνοντας θεσμους οπως την συγχρονη εκπαιδευση, τους ολυμπιακους αγωνες, τη μισθωτη εργασια, το στρατο, τη θρησκεια, το εθνος, τα μμε, την δημοκρατια τους. τη νεα αυτη ταξη πραγματων, μια ταξη που απαιτει τα πραγματα θεωρουμαστε εμεις. αυτη η λαιμητομος της συγχρονης ζωης ειναι που μας καταπιεζει και μας πνιγει καθημερινα. η ιδια η πραγματικοτητα. καιρος να την εξετασουμε οπως κανει αυτη σε εμας. γιατι μερικες φορες το να σε πηδανε ειναι ενταξει... αλλα να σε πηδανε και να μη τελειωνεις ποτε? ε αυτο παραπαει.