Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009


προχτες το βραδυ ειχε ενα διαολεμενο αερα που χτυπαγε ανελεητα το καφενειο που παμε συνηθως. αν ολο το βραδυ ασχολεισαι με υδροδυναμικη και σωληνωσεις και αντλιες και μαλακιες , το μονο που θες αργοτερα ειναι να πας για μπιρες. μανιασμενα.
δεν ειχα φαει ντινερ καθω εφαγα λιγο αργουτσικα μεσημεριανο, και αποφασισα να παρω μια κρεπα απο το κρεπατζιδικο εκει κοντα, εξειδικευετε στα βρωμικα χοντρογκ, αλλα και οι κρεπες του μπορει να ειναι καλες. μια φορα ειχα φαει μονο , μια με σοκολατα. καποιος απο την παρεα που πηρε , βλεποντας τον να την τρωει λαιμαργα, τον ρωτησα τι λεει το κρεπονι και μου ειπε οτι ειναι η χειροτερη κρεπα που εχει φαει ποτε.
αυτη η απαντηση μου κεντρισε την περιεργεια να δοκιμασω. ποσο σκατα δηλαδη μπορει να ειναι? ισως αυτη η λιγδα και βρωμα της κρεπας του να τον καβλωνε και να ετρωγε ακομα πιο γρηγορα θελοντας να φτασει τον οισοφαγο του σε οργασμο. αυτο με εκανε να σηκωθω και να παρω μια. η γκομενα που εφτιαχνε της κρεπες, με λαδωμενο τιγκα το μαλλι και ξενερωμενη που την σηκωσα και της ζητησα να μου φτιαξει μια, εκανε το καλυτερο της. μπορω να πω οτι δεν ηταν τοσο ασχημα οσο φανταστηκα. τιποτα δεν ειναι τελικα τοσο ασχημο οσο ακουγεται. Ή οσο φαινεται. εστω και αν εισαι ακομα βουτηγμενος μεσα στα σκατα. τα σκατα εχουν την ιδια μυρωδια. δεν μυριζουν ροδονερο παντως. σου φαινεται οτι μυριζουν ετσι ομορφα. ισως να ειναι μπουκωμενη η μυτη σου. ισως να μου μυριζει ωραια το αφτερ-σεϊβ μου αλλα η δυσωδια ειναι εκει. τα σκατα ειναι σκατα απλα εγω δεν θελω να τα αντιληφθω.
τι ειναι πιο δυνατο? η μποχα του σκατου γυρω σου ή η μυρωδια του ερωτα μεσα σου και γυρω σου?
ολη μερα ακουγα τους χορορς. δεν ξερω αν μου γαμησαν η μου εφτιαξαν την ψυχολογια, ξερω οτι δεν ειδα κανενα εφιαλτη οση ωρα κοιμομουν, και ξερω πως μιαμιση ωρα στο καφενειο σκεφτομουν μονο αυτους. Και δεν μπορω ακομα να κατασταλαξω αν ο φροντμαν μου αρεσει ή όχι. Γενικα μπορω να αποφασισω με σιγουρια ότι ειμαι αναποφασιστος.

να και ενα σαϊτ που το λατρευω. απιστευτη η ιδεα του, και τα σαντουιτσακια του ειναι απλα μια καψουρεμενη λιγουρα που δεν θα μπορουσα ποτε να αποποιηθω. το να σκαναρεις τα σαντουιτς που τρως δεν ειναι απλα μια συνηθεια. ειναι η αποδειξη οτι τα καλα πραγματα πρεπει να μοιραζονται.