φοκους ποκους.

πατρα κολλημενος στην κινηση, στην εθνικη οδο, σταθερα πισω απο νταλικες. πρωτη - δευτερα, πρωτη - δευτερα, πρωτη - δευτερα. κοκκινο φαναρι. ξαφνικα 15 - 20 μικροκαμωμενοι ανθρωποι περνουν με ταχυτητα πιο μεγαλη και απο αυτη των αυτοκινητων αναμεσα στα ιδια τα αυτοκινητα. προσπαθουν να ανοιξουν τις πορτες απο δυο μεγαλα κοντεϊνερ το ενα ομως ειναι σφραγισμενο, ενω το αλλο τους κανει την χαρη και ανοιγει. αυτος που κατορθωσε να το ανοιξει μολις ειδε χαρτοκουτα στοιβαγμενα αρχισε μανιασμενα να σκαρφαλωνει , ενω οι υπολοιποι προσπαθουσαν να βρουν τροπο να ξεφυγουν μεσα απο τα αυτοκινητα που ηταν τοποθετημενα σε σειρες, σα θεατες στην πιο παραξενη παρασταση ακροβατων τσιρκου. δεν θα ξεχασω ποτε τον τροπο που προσπαθουσε. την μανια του να σκαρφαλωσει τον δυο τρια μετρα ψηλο τοιχο απο κιβωτια. μεχρις που η νταλικα ξεκινησε και αυτος ακομα κρεμοταν στο πισω της μερος με τα ποδια του να κινουνται σα να προσπαθει να τρεξει στον αερα. με το πρασινο φαναρι, η νταλικα επιταχυνε. αυτος κρεμαμενος, για δυο χιλιομετρα περιπου, καποια στιγμη χανει την μαχη και πεφτει στο οδοστρωμα. ευτυχως ο οδηγος του αυτοκινητου πισω απο την νταλικα ειχε κρατησει μια αποσταση ασφαλειας...
οποιος δει τους μεταναστες στην πατρα, και τον τροπο τον οποιο ζουν, θα καταλαβει πως στους ελληνες αξιζουν παρα πολλα κωλοδαχτυλα, αιωνες τωρα. οποιος τωρα τους βλεπει συνεχως και αδιαφορει, καλυτερο θα ηταν να βαλει ενα κωλοδαχτυλο στον κωλο του μπας και του ανοιξουν τα ματια. και η καρδια.