Κούρεμα

Κάπως έτσι χωρίς κανένα προοιώνισμα

μέσα στην μαστούρα του μεσημεριανού μπάφου

οι τζίβες του τον εγκατέλειψαν,

αφήνοντας τον κύριο της ιστορίας να αναρωτιέται γιατί·

χωρίς να έχει πια άλλο τίποτα να πεί.

KALAMOS

kalamos, ένα τεράστιο πλήγμα στον εθνικό τουρισμό.

λίγοι ψίθυροι για το κούλ.

- Πότε θα καταλάβεις οτι δεν είναι κούλ να είσαι χίπστερ και απολιτίκ. Κούλ είναι να σε έχουν διαγράψει από το ΚΚΕ.

- Με το να αποφασίσεις να φύγεις απο την Ελλάδα και να πας στο Βερολίνο ή την Βαρκελώνη να ζήσεις δεν είσαι κούλ. Μετανάστευση λέγεται όχι κούλ. Μετανάστης είσαι, όσο άσχημα και αν ακούγεται αυτό σε ζευγάρια από αλτέρνατιβ αυτάκια.

- Όσο και να διαβάζεις Μπουκόφσκι και να βλέπεις Ταρκόφκσι δεν γίνεσαι κούλ. Διάβασε πρώτα Μαγιακόφσκι.

- Δεν είναι πιά κούλ να είσαι με όλους μπλαζέ. Κούλ είναι να είσαι εχθρικός μόνο με τους τους αριστούχους μπάτσους και ευέλπιδες.

- Δεν είναι κούλ να διαπραγματέυεσαι. Κούλ είναι να χάνεις.

Υπομονή

Οι συχνότητες του κρατικού ραδιοφώνου σα να 'χουν βαλθεί να μας τρελάνουν.

Στην βιβλιοθήκη του είχε αρκετά βιβλία αναφερόμενα στον Τρότσκι. Ο υπολογιστής του όμως χρειάζονταν περισσότερη φροντίδα απο τα βιβλία. Εξάλλου τα είχε ήδη διαβάσει κάποια καλοκαίρια. Αφού πρώτα παραπονέθηκε για την ζέστη, είπε στον καλεσμένο του:

- Σαν σήμερα πριν εβδομήντα χρόνια σκότωσαν τον Τρότσκι στο Μεξικό. Κάποιος τον έφαγε μ'ένα τσεκούρι.

- Θα ήταν ότι πιό κυνικό να τον είχαν σκοτώσει με ένα σφυρί και ένα δρεπάνι.

- Λες να ήταν αυτός ο μεγαλύτερος του φόβος, να τον φάει σφυροδρέπανο ?

- Όχι, ο μεγαλύτερος φόβος του Τρότσκι ήταν να μετενσαρκωθεί σε ιστοσελίδα.

Kαι ο φιλοξενούμενος κατευθύνθηκε προς τον ανεμιστήρα νοιώθωντας άσχημα που ετσι μοιραία πρέπει κάποιος πάντα να λέει την τελευταία λέξη.

Πρωϊνός τρόμος.

Πόσο μυστήριο και συνάμα τρομακτικό θα ήταν να έβλεπες στις 6 κάθε πρωϊ - σε κάθε κεντρική πλατεία επαρχιακής πόλης - εκατοντάδες κουστουμάτους γιάπηδες μαζί με καρριερίστες μανατζερέους να πηγαίνουν κατηφείς στην πιάτσα για δουλειά και να ανεβαίνουν σε καρότσες αγροτικών κρατώντας στο ένα χέρι τον χαρτοφύλακα και με το άλλο την μπάρα του αγροτικού επειδή το αφεντικό βιάζεται. Σκέψου ένα στρατό απο μαυροφορεμένους καλοξυρισμένους πραγματικούς χειρωνάκτες εργάτες - υπάρχει τίποτα πίο τρομακτικό απο αυτό ?

Και όμως υπάρχει.

Όταν την ίδια ακριβώς στιγμή, πίσω απο την κεντρική πλατεία κάθε επαρχιακής πόλης σταθμέυει ένα μπλε φόρντ με ένα αστέρι σε κόκκινο φόντο για πινακίδες, και επιβιβάζεται ενας άνδρας ντυμένος σε παραλαγή, φορώντας μπερέ και κρατώντας ενα δερμάτινο χαρτοφύλακα στο αριστερό του χέρι ενώ την πόρτα του ανοίγει ένας άλλος άνδρας ντυμένος και αυτός σε παραλαγή με ένα μπλέ πηλίκιο και χρυσά συρίτια βαρώντας προσοχή.

Και όλα αυτά στις 6 ώρα το πρωϊ.

βουκωλικο μισος.

η πιο ρομαντική και όμορφη παιδική χαρά θα μπορούσε να χτιστεί μόνο πάνω στον ομαδικό τάφο της κυβέρνησης.

και μόνο όταν το παιδί μου με ρωτήσει τι πάει να πεί αδικία, θα πεισθώ οτι υπάρχει μια ελπίδα. μια ελάχιστη, μουχρή ελπίδα.

καυτο κουϊζ

εχεις να επιλεξεις αναμεσα σε τρια πραγματα.


1. βενζινη


2. χρηματα


3 βενζινη και χρηματα


ποιο θα διαλεγες ?


οκ, και τωρα που εχεις και βενζινη και λεφτα τι καταλαβες ?