ντεντλιβερι

χτες το βραδι πεινουσες και η πιο ευκολη λυση ηταν τα σουβλακια, τραβιουνται μαζι με δυο - τρεις μπιρες. σηκωνεις το τηλεφωνο και παραγγελνεις.
το θυροτηλεφωνο χτυπαει σα συναγερμος, περιμενεις την πορτα, ανοιγεις με ενα εικοσαευρο στο χερι. ανοιγει η πορτα του ασανσερ, βγαινει φορωντας ακομα το κρανος, δεν θυμασαι αν το μπουφαν του ηταν μπλε ή μαυρο ή καφε, το παντελονι δεν το προσεξες, φορουσε παντως δερματινα γαντια. το δεξι χερι μεσα στο μπουφαν και το αριστερο να κρεμεται.
που ειναι το φαϊ σκεφτεσαι, και οσο να το σκεφτεις εισαι πεσμενος στο πατωμα και μεσα απο το μπουφαν βγαζει ενα glock των 9mm και σου φυτευει μια σφαιρα στο κεφαλι.
τα τελευταια δευτερολεπτα της ζωης σου, εχοντας την σφαιρα κολλημενη καπου αναμεσα στους λωβους, τον βλεπεις να κοιταει προς το παραθυρο, θα εβλεπε λογικα το φεγγαρι που ηταν πολυ χλωμο εκεινο το βραδι και μικρο. σα μιση φετα σαπιου πορτοκαλιου.
"ας παω μερικες παραγγελιες ακομα να τελειωνω την γαμημενη κωλοδουλεια μου", θα σκεφτηκε, "θελω να παω σπιτι μου".
και ετσι σαφησε με το εικοσαευρο στο χερι. το μισο του μεροκαματο. σιγουρα λιγοτερο απο το μισο.
και σενα και μενα.
μας αξιζε παντως, επειδη δεν ειχαμε τα κοτσια να τιναξουμε μονοι τα μυαλα μας στον αερα.