εφιαλτης.

επεσα για υπνο πριν απο καμια ωρα, ειχα πιει μονο ενα γαλα, και μολις κοιμηθηκα αρχισα μεσα στο σκοταδι, με ανοιχτα ματια να βλεπω πρασινα σκουληκια σε μαυρο φοντο. γυρνουσαν το ενα γυρω απο το αλλο, ηταν τρια-τεσσερα και ξαφνικα ειδα μια παραλια και αριθμους,σα αυτους του χρηματηστηριου γαμω το σπιτι τους, την παραλια την θυμηθηκα, ηταν αυτη. πηγαιναμε με τους προσκοπους εκει απο τα λυκοπουλα... καπου εκει ηρθε μια φιλη μου που εχω να την δω καιρο, αρχισε να τρεχει σα ανεμοκυκλοποδαρη γαζελα στις αναερες ρουγες , διπλα στη παραλια ολα αυτα, ναι!! ειχαμε κανονισει μηνες πριν να βρεθουμε ,τωρα τυχαια περναει απο διπλα μου τρεχοντας και δεν μπορω ουτε να τη ρωτησω τι κανει. ασφοδελοι και συγγενεις, μαζεμενοι στο οικοπεδο των πρωτων, και μια υψικαμινος στη μεση να θελει να τους πλακωσει ολους. τα σκουληκια ηταν ομως ακομα εκει, μαζι μου στη παραλια, στο μπανιερο μου μεσα, σε μια τσεπη εβγαιναν απο την τρυπα που εχει για να φευγουν τα νερα. δεν ηθελα να τα πιασω. στη θαλασσα μπροστα μου, εβλεπα την αδριατικη, σε αυτη τη παραλια ειχε παει να πνιγει ενας φιλος πριν χρονια και τον εβλεπα πιο περα να κυλιεται μονος στις αμμους. κοιτουσα τον οριζοντα και σκεφτομουν οτι ενας ανθρωπος υψους 1.70 μ. απο την επιφανεια της θαλασσας βλεπει περιπου περι τα 4 μιλια. αρα εγω εικοσι ποντους ψηλοτερος θα μπορουσα να δω πιο μακρια. γαμιολα μυωπια, δεν ηξερα αν φοραω φακους επαφης. δεν θυμαμαι αν εβλεπτα θολα , θυμαμαι οτι ακουγα καποιον να φωναζει σα ηχώ: "αϊ αμ δε γουέϊ". μου θυμιζε ρομπερτ παουελ, απο τον ιησου απο τη ναζαρετ, η θαλασσα ειχε ιδιο χρωμα με τα ματια του. αρχισα να περπαταω στην αμμο, η φιλη μου ειχε εξαφανιστει, πηγαινα προς την καντινα που θυμομουν να υπαρχει. απο χρόνια. φαινονταν μικροσκοπικη στον οριζοντα. αραγε αυτο για τα 4-5 μιλια λες να ισχυει και για τη στερια? η γη ειναι καμπυλογραμμη. πω ρε πουστη που παω και μπλεκω. και τα σκουληκια ακομα εκει. εχω και μια μιξα, που νοιωθω να ειναι σα σκουληκι μεσα στο ρινικο μου συστημα και αηδηιαζω ακομα πιοτερο. σκεφτομαι οτι ακομα δεν εχω διαβασει τις τελευταιες 20 σελιδες απο το "ανασταση" του τολστοϊ, τι απαραδεκτος ειμαι που ξεκιναω καινουργια βιβλια χωρις να τελειωσω καλα καλα τα παλια. μαλακια που δεν το εχω εκει γιατι θα μπορουσα να αραξω να το διαβασω στην καντινα. με μπιρα. πω ρε φιλε. περπαταω πιο γρηγορα και σα απο θαυμα φτανω. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ? στην καντινα , στις πρασινες και ασπρες πλαστικες καρεκλες του γυφτου, καθονται ανταρτες του εαμ και στρατιωτες του δημοκρατικου στρατου με τις χλαινες τους, οι μεν με τα δικωχα οι δε με τα κρανη. εισαστε καλα ρε μαλακες? νοιωθετε? βγαλτε τις χλαινες και τις τρυπιες μποτες και πηγαινετε για μπανιο. θα εχουν ψειρες σκεφτομαι, ας τους αποφυγω. δεν με προσεχει κανεις. λες και δεν υπαρχω. ψαχνω καρεκλα. δεν υπαρχει. δεν εχω ουτε λεφτα ουτε το βιβλιο μαζι μου. τι ανεκδιηγητα ηλιθιος που ειμαι. να ο συνταγματαρχης δαβακης. στη πολυκατοικια που μενουν οι γονεις μου, στον αποπανω οροφο μενει η εγγονη του. αυτος δεν πεθανε το 43? τι δουλεια εχει εδω με τους εμφυλιους? θα παω να του μιλησω. πολλες φορες εμποδιζομαι απο καταστασεις, συγκυριες ή ανθρώπους, τις περισσοτερες φορες ομως εμποδιζομαι απο τον ιδιο μου τον εαυτο. ξυπναω ιδρωμενος, πινω σπραϊτ και ανοιγω το λαπτοπ στο κρεβατι. το δερμα μου βρωμαει αντιηλιακο. το πρωτο βιντεο που βλεπω ειναι αυτο. καλο ξημερωμα.