γενική απεργία 1 δεκέμβρη

τρείς εβδομάδες - τέσσερα συμπεράσματα επιγραμματικά

- Στον εμφύλιο πολεμούσε αδερφός με αδερφό, στο Σύνταγμα πολέμησε πατέρας με γιό.

- To φοιτητικό κίνημα απέτυχε την στιγμή που δεν μπορείς πια να πηγαίνεις αδιάβαστος στην εξεταστική και να περνάς 5 μαθήματα έτσι.

- ...μεταμαν κοιμήσου ανήσυχος(τευχος 43) (κλίκ)

- "Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι." (κλίκ)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ελεύθερο σχεδιάσμα σε ρολό χαρτί που τελειώνει

ξέρω γω όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό δεν μου κάθονται καλά και μ'έχει πιάσει ένας πόνος στην κοιλιά.

μ΄όλα αυτά που μας ανακοινώνουν καθημερινά, εργασιακές εφεδρείες και είμαι λέει πρεκαριάτο κι απολύσεις και με μέτρα απανωτά

μου'ναι δύσκολο πια να αραδιάζω λέξεις εδώ μέσα, γενικά έχω μήνες να γράψω δυο τρία πράγματα ιντερνετικά

πρώτη φορά οι σωληνώσεις του μυαλού μου μοιάζουν με τους υπόνομους του στομαχιού μου κυριολεκτικά

ξέρεις, όπως όταν τρως μπέργκερ σουβλάκια πίτσες και τα λοιπά,

τζάνκ

μόνο διαβάζω ακούω βλέπω βλέπω βλέπω, ξαναδιαβάζω ακούω και παρατηρώ ζαλισμένος και τρώω

τζάνκ

βουλώνει το σύστημα και δε χέζεις πια με την ίδια ευκολία που έχεζες παλιά,

όταν ρε παιδί μου έτρωγες πιο καλά, είτε φαγητό απο γκόμενα είτε τάπερ απο τη μαμά βασικά μαγειρευτά

νοιώθω πως δεν μπορώ ναρθρώσω λέξη γενικά, πως το λένε στα μεταπολιτευτικά νεοελληνικά

δεν μπορώ να σκεφτώ όπως σκεφτόμουν πριν δυο χρόνια που τα πράγματα δεν ήταν τόσο πιεστικά και δολοφονικά

ο εγκέφαλος μου έχει βουλώσει όπως όταν βουλώνει ο κώλος μου και πονάει αυτό τρελά

κάτσε να δεις να το εδώ τόχω-τόχω τον νεολογισμό τώρα τον αφήνω: νοητική δυσκοιλιότητα του υπέρφλωρουγραφιά.




(ήχος ξετυλίγματος απο χαρτι τουαλέτας)

(ήχος απο καζανάκι)

(ήχος απο ζώνη και παντελόνι)

(ήχος από τρία βήματα)

(κλείνει το φώς και σταματάει το ανεμιστηράκι εξαερισμού του μπάνιου)

ν/σ

Ευτυχώς που το πανεπιστήμιο έγινε και επίσημα πια επιχείρηση.Πρώτη φορά η απέχθεια μου για τη μισθωτή εργασία ισοφαρίζει την βαρεμάρα που νοιώθω στα έδρανα.

διακοπέος

διακοπές είναι τα σκισμένα ρούχα μεταναστών που κρέμονται και ανεμίζουν στα συρματοπλέγματα του λιμανιού της πάτρας.

Ξεπέτα στο μετρό.

Tα χέρια της μυρίζαν χλωρίνη,

είχε ακόμα εκείνη την τόσο λευκή επιδερμίδα, ίσως και αυτή απ' την χλωρίνη.

Μερικές τρίχες απο το μουστάκι που είχε ξεχάσει να ξανθύνει

και στα δυό λεπτά που ειδωθήκαμε μου τόνιζε πως η δυναμική του χώρου έχει πια αμβλύνει.



Δεν έρχεσαι στις συνελεύσεις πια της είπα,

και μου εξήγησε πως με την νέα της δουλειά είναι συνέχεια στην τσίτα.

Χαμογέλασε και έφυγε βιαστικά δίνοντας μου μια ευχή:

αυτούς που σε διαβάζουν, ελπίζω να τους γνωρίσεις μια μέρα στα οδοφράγματα.

το χάος είναι σέξι

σε αυτό το βίντεο, ένας τύπος στον δρόμο αποδεικνύει πως η αντικανονικότητα, το χάος, ο έρωτας η καταστροφή και η δημιουργία είναι το ένα και το αυτό.

ή μάλλον κατάλαβα λάθος.

Κυριακή στο Χωριό

Έρχονται γέροι και μου φιλούν το χέρι,
Νέοι με σπυριά και κάβλα ως τ'αυτία,
Μητέρες που ρωτούν τις κόρες τους να βρούν,
και νονοί με Ray-Ban και i-phone.

Έρχονται κ' ύστερα γριές με δυό ντουζίνες εγγονές
Μπαμπάδες με σφαγμένα 'ρνιά επ΄ώμου
Κ' οι νέοι με τα σπυριά και την κάβλα ως τ'αυτιά, λέει, θα δώσουν πανελλήνιες για μπάτσοι.

Ας τους σφυρίξει κάποιος πως δυό ντουζίνες εγγονές κάνουν μια διμοιρία.

Έκτακτα περιστατικά

Aπό το παράθυρο θαύμαζε το φαλλικό σχήμα της υψικαμίνου παίζοντας αβρά στο πιάνο τη Βαρκαρόλλα. Κάποια στιγμή του πέρασε απο το μυαλό πως η επιχειρηματικότητα είναι η νέα λαϊκότητα. Είναι η ευκαιρία των νέων ανθρώπων, κατά της ανεργίας, του εύκολου βολέματος στο δημόσιο. Δεν ζητάμε αναδιανομή του πλούτου, κάνουμε όμως αναδιανομή της παραγωγής. Αυτή είναι η ελπίδα προόδου μας! - Mόλις είχε υποστεί ένα ελαφρύ λοβοτομικό επεισόδιο.

La Révolution surréaliste

πυρετώδεις εφιάλτες

Ξύπνησα πολύ ιδρωμένος από τον ήχο των μεγαφώνων που έπαιζαν το τραγούδι του πρωϊνού ξυπνήματος. Κοιμόμουν τόσο βαθιά που ο εθνικός ύμνος δεν κατάφερε να με ξυπνήσει στις 06.30. Ευτυχώς που δουλεύω αργά και υπάρχει το πρωϊνό τραγουδάκι για να ξυπνούν τα πιτσιρίκια για να πάνε σχολείο. Για ακόμη μια φορά στον ύπνο μου είχα ξαναζήσει τις στιγμές απο τότε που είχε γίνει η ομόνοια ταχρίρ, που το ραδιομέγαρο της αγίας παρασκευής ήταν καμμένο, που λεηλατούσαμε τα υπουργεία, που τα αδέρφια μας οι φαντάροι αντί για καλλίμαχο είχαν κάνει ταγκιές στα ερπυστριοφόρα με ροζ μπογιές -σκηνές απο τότε- λίγο πριν πατήσουμε τα τριάντα και μπορούσαμε να μείνουμε ξύπνιοι τρείς μέρες σερί.

Άφησα το αμάξι σε ένα πάρκινγκ στην Σόλωνος, κατηφόρισα την Ομήρου και στην πλατεία είδα να τοποθετούν ένα πελώριο άγαλμα με γυαλιά. πλησίασα να δω καλύτερα ποιος είναι γιατί μου φαίνονταν πολύ γνωστή φυσιογνωμία αλλά το πρόσωπο ήταν κακοφτιαγμένο και δεν μπορούσα να θυμηθώ. Ρώτησα έναν εργάτη ποιόν αναπαριστά το πελώριο άγαλμα και μου απάντησε πως είναι ενός δημοσιογράφου, αλλοδαπός ο εργάτης δεν ήξερε όνομα. Προσπαθησα να τον ξαναρωτήσω αλλά εκείνη την στιγμής ένας πάνοπλος αστυνομικός με τράβηξε απο τον χώρο των εργασιών αφού πρώτα με διέταξε να απομακρυνθώ γιατί εμποδίζω και μου συνέστησε να μη συνδιαλέγομαι με αλλοδαπούς εργάτες. Έτσι, ρωτάω τον αστυνομικό γιατί έβγαλαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη και μου απάντησε λες και ήμουν εξωγήϊνος: "Τον αποκαθηλώνουμε γιατί ήταν ομοφυλόφιλος κύριε". Η απορία μου για το νέο αυτό άγαλμα λύθηκε όταν προχώρησα λίγα μέτρα και παρατήρησα την γυαλιστερή πλάκα πάνω σε μια παλέττα να γράφει:

I. K. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ - ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.

Τι να τους πεις τώρα;

Σκέψου πως ο Χαρδαβέλλας και ο Σόμπολος,
αλληλοαποκαλούνται συνάδελφοι.

πηγή

Je lutte des classes

Μετά το κύμα αυτοκτονίων στην France Telecom θα είχαν οι Γάλλοι εργαζόμενοι αποφασίσει το ίδιο με τους Ιταλούς συναδέλφους τους στο ιστορικό εργοστάσιο Mirafiori της Fiat στο Τορίνο εαν τους είχε τεθεί το ίδιο δίλλημα από την εργοδοσία? το δίπολο: δουλειά ή πείνα, έχει άμεση σχέση με το μεταμοντέρνο φετίχ των αφεντικών, την δουλειά μέχρι τον τάφο. Το σύγχρονο μάνατζμεντ έχει φέρει τους εργαζόμενους στο σημείο να εκμεταλλεύονται οι ίδιοι τον εαυτό τους. Κόλαση για 469 ψήφους. Και μετά απορώ γιατί οι συμφοιτητές μου δεν ψηφίζουν κατάληψη.

τρία παπαγαλάκια δεν φέρνουν την άνοιξη

Τρία παπαγαλάκια κάθονταν στο Σόμπολου το αχούρι,
τόνα τηράει την ΓΑΔΑ και τ' άλλο παίζει πόκερ στο ίντερνετ,
το τρίτο το καλύτερο αγκομαχάει και λέει:
ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ.

καιρός για κουβέντα

εκεί που συναντιέται το queer με τον νετσάγιεφ και ο παζολίνι με τους καταστασιακούς,
βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. κλικ

Ώρα για ύπνο

Κάθε βράδι πριν πάω στο κρεβάτι για ύπνο, πλένω τα δόντια μου, βάζω ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ανάβω το πορτατίφ στο κομοδίνο με το δεξί χέρι, αφήνω το ποτήρι με το νερό στο κομοδίνο, βγάζω τα γυαλιά μου και τα αφήνω δίπλα μου, μετά βγάζω παντελόνι - κάλτσες - μπλούζα με αυτή την σειρά, πετώντας τα διαδοχικά σε μια καρέκλα δίπλα στην ντουλάπα, παίρνω το ποτήρι με το παγωμένο νερό στο αριστερό χέρι, ανοίγω το δέυτερο συρτάρι απο το μπλέ κομοδίνο τραβάω ένα χαρτί από μέσα, κλείνω το συρτάρι, στην συνέχεια πίνω το νερό καθώς τα δόντια μου πονάνε απο το κρύο νερό, αφήνω πάλι το ποτήρι στο μπλέ κομοδίνο άδειο και ιδρωμένο απο το παγωμένο νερό, ξαναφοράω τα γυαλιά μου και ξεκινάω να διαβάζω το χαρτί που κρατάω το δεξί μου χέρι:


"Οι επαναστάσεις δεν είναι παιδιάστικα παιχνίδια ούτε φλυαρίες ακαδημαϊκών, όπου μοναχά οι ματαιοδοξίες αλληλοεξοντώνονται, ούτε αγώνας φιλολογικός όπου το μόνο που χύνεται είναι μελάνι. Η επανάσταση είναι πόλεμος κι όποιος λέει πόλεμος εννοεί καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Είναι αναμφίβολα θλιβερό για τον άνθρωπο, που ακόμα δεν ανακάλυψε ένα πιο ειρηνικό μέσο προόδου, όμως ως τις μέρες μας η ιστορία δεν προχωρά ούτε βήμα χωρίς να βαφτιστεί στο αίμα. Μιχαήλ Μπακούνιν"

Ξανανοίγω το δέυτερο συρτάρι του μπλέ κομοδίνου με το αριστερό χέρι τοποθετώ το χαρτί εκεί που ανήκει, κλείνω το συρτάρι, βγάζω τα γυαλιά μου αφήνοντας τα δίπλα στο ποτήρι, κλείνω το φως, ξαπλώνω, αγκαλιάζω σφιχτά το μαξιλάρι, σκουπίζω πάνω του κάποια δάκρυα, το αγκαλιάζω ακόμα πιο σφιχτά και προσπαθώ να κοιμηθώ.